આ મુદ્દા પર પ્રકાશ પાડતા દિલ્હી હાઈકોર્ટે કહ્યું હતું કે, “દહેજથી થતા મૃત્યુની ચિંતાજનક પેટર્નએ સાબિત કર્યું છે કે મહિલાઓને હજુ પણ આર્થિક બોજ તરીકે જોવામાં આવે છે.

દિલ્હી હાઈકોર્ટે આ કેસમાં ટ્રાયલ કોર્ટના આદેશને માન્ય રાખ્યો હતો જ્યાં સતપાલ સિંહને તેની પત્નીની આત્મહત્યા માટે પ્રેરિત કરવા માટે દોષી ઠેરવવામાં આવ્યો હતો, તેણે આરોપીને તેની સજાનો બાકીનો સમયગાળો પૂર્ણ કરવા માટે 30 દિવસની અંદર આત્મસમર્પણ કરવાનો આદેશ આપ્યો હતો. એપ્રિલ 2009માં ટ્રાયલ કોર્ટે સિંહને કલમ 498A (પત્ની પ્રત્યે ક્રૂરતા) હેઠળ દોષિત ઠેરવ્યા હતા. અને ભારતીય દંડ સંહિતા (IPC) ની કલમ 304B (દહેજ મૃત્યુ) અને તેણીને 10 વર્ષની સખત કેદની સજા ફટકારી હતી. કોર્ટે કહ્યું કે મહિલાઓ માટે આઘાત એટલો ગંભીર હોઈ શકે છે કે દહેજની માંગને કારણે થતી સતત પીડા કરતાં મૃત્યુ તેમને ઓછી પીડા જેવું લાગે છે. જસ્ટિસ શર્માએ આ કેસ પર વિચાર કર્યો અને કહ્યું કે મૃતક મહિલાને સતત પીડા સહન કરવી પડી હતી અને તેને તેના માતા-પિતાને બોલાવવાની કે મળવાની પણ મંજૂરી નહોતી.

કોર્ટે કહ્યું કે મહિલાના તેના માતા-પિતાને ફોન કોલ્સ મર્યાદિત હતા અને તે ખોરાક અને કપડાં જેવી મૂળભૂત જરૂરિયાતોથી પણ વંચિત હતી. હાઈકોર્ટે કહ્યું હતું કે, “માત્ર તેના વૈવાહિક દરજ્જાના કારણે સ્ત્રીને ગુલામ જેવું જીવન જીવવું એ ઘોર અન્યાય છે… હિંસા અથવા વંચિતતાના ખતરાનો સામનો કરીને તેણીને ક્યારેય નિશાન બનાવવી જોઈએ નહીં, માત્ર એટલા માટે કે તેના માતાપિતા તેની અસંતુષ્ટ માંગણીઓને સંતોષી શકતા નથી.