વિશ્વ સ્વાસ્થ્ય સંગઠને (WHO) આજે જીનીવાથી પ્રસારિત કરેલા એક નિવેદન અનુસાર, વિશ્વભરમાં 18 વર્ષથી મોટી ઉંમરના 1.8 અબજ લોકો નિષ્ક્રિય જીવનશૈલીને કારણે ગંભીર બીમારીઓના જોખમમાં છે. પુખ્ત વયના દર ત્રણમાંથી એક વ્યક્તિ (31%) પૂરતી શારીરિક પ્રવૃત્તિ કરતા નથી. છેલ્લા એક દાયકામાં આવા લોકોની સંખ્યામાં 5%નો વધારો નોંધાયો છે.
ડબ્લ્યુએચઓએ સ્ત્રી પુરુષ બંનેને સલાહ આપી છે કે દરેક પુખ્ત વ્યક્તિએ દૈનિક 150 મિનિટ મધ્યમ તીવ્રતાની કસરત અથવા 75 મિનિટ તીવ્ર શારીરિક પ્રવૃત્તિ કરવી જોઈએ. જો કોઈ વ્યક્તિ આટલી શારીરિક પ્રવૃત્તિ નથી કરતી, તો તેમને હૃદયરોગ, મગજનો લકવો, ટાઈપ 2 મધુમેહ, સ્મૃતિભ્રંશ અને વિશેષ કરીને સ્તન અને આંતરડાના કેન્સરનું જોખમ નોંધપાત્ર રીતે વધી જાય છે.
શારીરિક પ્રવૃત્તિની ઉણપ સમૃદ્ધ દેશોમાં વધુ પ્રચલિત છે. સાથે જ, પુરુષોમાં 29% અને મહિલાઓમાં 34% અપૂરતી કસરત કરે છે. વૃદ્ધોમાં પણ, ખાસ કરીને 60 વર્ષથી ઉપરના લોકોમાં, આવશ્યક શારીરિક ગતિવિધિનો અભાવ જોવા મળે છે. આજે વિશ્વ આરોગ્ય સંસ્થાએ લેટેસ્ટ અભ્યાસના આધારે જણાવ્યું કે અપર્યાપ્ત શારીરિક પ્રવૃત્તિ દ્વારા લોકો કેન્સર અને હૃદયરોગના જોખમને ઘટાડવાની તેમજ માનસિક સ્વાસ્થ્યમાં સુધારો કરવાની તક ચૂકી જાય છે.
ચિંતાજનક પરિણામો છતાં, કેટલાક દેશોમાં સુધારાના કેટલાક સંકેતો છે. અભ્યાસ દર્શાવે છે કે વિશ્વના લગભગ અડધા દેશોએ છેલ્લા દાયકામાં કેટલાક સુધારા કર્યા છે અને 22 દેશોની ઓળખ કરવામાં આવી છે જે 2030 સુધીમાં નિષ્ક્રિયતાને 15% સુધી ઘટાડવાના વૈશ્વિક લક્ષ્યને પહોંચવાની સંભાવના ધરાવે છે, જો તેમનું વલણ એ જ ગતિએ ચાલુ રહે તો.
આ તારણોને ધ્યાનમાં રાખીને, WHO દેશોને સ્થાનિક સ્તરે અને સામુદાયિક રમતગમત અને સક્રિય મનોરંજન અને પરિવહન (ચાલવું, સાયકલ ચલાવવી અને જાહેર પરિવહનનો ઉપયોગ) દ્વારા શારીરિક પ્રવૃત્તિને પ્રોત્સાહન આપવા અને સક્ષમ બનાવવા માટે તેમની નીતિ અમલીકરણને મજબૂત બનાવવાનું આહ્વાન કરી રહ્યું છે.
WHOની શારીરિક પ્રવૃત્તિ એકમના વડા ડૉ. ફિઓના બુલે કહ્યું, “શારીરિક પ્રવૃત્તિને પ્રોત્સાહન આપવું એ વ્યક્તિગત જીવનશૈલીની પસંદગીને પ્રોત્સાહન આપવાથી ઘણું આગળ જાય છે – તેના માટે સમગ્ર સમાજના દૃષ્ટિકોણની અને એવા વાતાવરણ બનાવવાની જરૂર પડશે જે બધા માટે નિયમિત શારીરિક પ્રવૃત્તિના અનેક આરોગ્ય લાભો મેળવવા માટે વધુ સક્રિય થવું સરળ અને સુરક્ષિત બનાવી શકે.”
સરકાર અને બિન-સરકારી હિતધારકો વચ્ચે ભાગીદારી પર આધારિત સામૂહિક પ્રયત્નો અને નવીન અભિગમોમાં રોકાણ વધારવાની જરૂર પડશે જેથી ઓછામાં ઓછા સક્રિય લોકો સુધી પહોંચી શકાય અને શારીરિક પ્રવૃત્તિને પ્રોત્સાહન આપવા અને સુધારવાના ઉપાયો સુધીની પહોંચમાં અસમાનતાઓને ઘટાડી શકાય.
